Iturria: Jabier Oses Azurmendi | Hizkuntza normalizazioko teknikaria | Kultura eta Hizkuntza Politika Saila
Poesia
Eskerrak ez nintzen hil
hil nahi izan nuen aldiro –ez nuen zubitik salto egin
ezta eskumuturrak odolez bete ere ezta
errepidera jauzi egin ere, han urrunera–. Eskerrak
ez nuen soka sabaiko habetik eseki, ezta
farmazian, errezeta faltsuarekin,
betiereko lo-dosi bat erosi ere. Eskerrak
beldur izan nintzen: labanei, altuerei, eta
batez ere guztiz ez hiltzeari
eta hor geratzeari –lehen baino are
galduago ikusi gabe begiratzen–. Eskerrak
sabaia altuegia izan zen beti eta
ni irrigarriki txikia heriotzarako.
Aldi horietakoren batean hil izan banintz,
orain ez nuke zure ahotsa entzungo niri deika
poema hau idazten dudan bitartean, –ez dirudien
arren– maitasun poema bat baita.
Eskerrak ez nintzen hil
Maria do Rosário Pedreira
